Τα αιματώματα είναι συνήθως αποτέλεσμα κάποιου τραυματισμού. Οι δυνάμεις που ασκούνται στο σώμα κατά τη διάρκεια ενός τραυματισμού, προκαλούν σχίσιμο στα αγγεία της περιοχής, αναγκάζοντας τα περιεχόμενα τους να εξαπλωθούν στους γειτονικούς ιστούς. Σαν αποτέλεσμα του τραύματος, συγκεκριμένοι μηχανισμοί στο σώμα οδηγούν στη δημιουργία θρόμβου, φράζοντας έτσι τα τραυματισμένα αγγεία. Ωστόσο, τα λεμφαγγεία επηρεάζονται αρνητικά, αδυνατώντας να παροχετεύσουν τα υγρά του τραύματος προς τους υγιείς ιστούς. Επιπροσθέτως, ο πόνος που προκαλείται από τον τραυματισμό κάνει τα λεμφαγγεία να συσπώνται έντονα, καθιστώντας την παροχέτευση της λέμφου ακόμα δυσκολότερη. Σημειώνεται ακόμα μείωση της αιματικής ροής στην περιοχή, με αποτέλεσμα το αίμα να λιμνάζει στο εκάστοτε σημείο.
Σε περίπτωση που η θεραπεία δεν ξεκινήσει άμεσα, το αιμάτωμα εγκαθίσταται και οδηγεί σε ανάπτυξη σκληρού συνδετικού ιστού, ο οποίος αντικαθιστά, εν τέλει, τον φυσιολογικό, αλλά τραυματισμένο ιστό.
Τα πολύ μεγάλα αιματώματα έχουν την τάση να συμπυκνώνονται και χρειάζονται παροχέτευση με σύριγγα από τον θεράποντα ιατρό. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ρόλος της μάλαξης λεμφικής παροχέτευσης είναι καταλυτικός, καθώς βοηθάει στη γρηγορότερη προώθηση του οιδήματος και του λιμνάζοντος αίματος. Οι αλοιφές που περιέχουν ηπαρίνη μπορεί να χρησιμοποιηθούν από τον φυσικοθεραπευτή για τη λεμφική μάλαξη.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ – ΜΑΛΑΞΗ ΛΕΜΦΙΚΗΣ ΠΑΡΟΧΕΤΕΥΣΗΣ
Η μάλαξη λεμφικής παροχέτευσης παίζει καταλυτικό ρόλο στη θεραπεία του αιματώματος. Η μάλαξη πρέπει να ξεκινήσει άμεσα μετά την οξεία φάση του τραυματισμού και εφόσον το αιμάτωμα σταματήσει να αναπτύσσεται. Ο εξειδικευμένος στο λεμφοίδημα φυσικοθεραπευτής χρησιμοποιεί τεχνικές, σε ήπια μορφή, οι οποίες προωθούν το συσσωρευμένο αίμα σε υγιείς και μη επηρεασμένους λεμφαδένες. Η μάλαξη περιλαμβάνει όλο το άκρο, το οποίο έχει τραυματιστεί και συμβάλλει στην άμεση ανακούφισή του από το οίδημα και τον πόνο.
Συνδυαστικά, ο ασθενής προτείνεται να ακολουθεί μια σειρά ασκήσεων για την αποκατάσταση του τραυματισμού, αλλά και του αιματώματος. Πιο συγκεκριμένα, οι ασκήσεις ενδυνάμωσης των παρακείμενων μυών είναι ιδιαίτερα σημαντικές, καθώς προλαμβάνουν ή αποκαθιστούν τυχόν μυϊκές ατροφίες που προκύπτουν. Ακόμα, ασκήσεις αύξησης του εύρους κίνησης, οι οποίες διδάσκονται και επιβλέπονται από τον φυσικοθεραπευτή, έχουν στόχο την αποκατάσταση τυχόν προβλημάτων στις αρθρώσεις μετά τον τραυματισμό. Πολύ αποτελεσματικές είναι οι ασκήσεις «αντλία», οι οποίες υποβοηθούν το έργο της λεμφικής μάλαξης, προωθώντας την αιματική ροή στο πάσχον άκρο.
Χρήσιμη είναι ακόμα και η εφαρμογή θεραπευτικής επίδεσης (kinesio taping) ως αποιδηματικό μέσο. Η εφαρμογή αυτή, όπως και όλες οι παραπάνω προτεινόμενες θεραπείες, πρέπει να γίνονται μόνο από εξειδικευμένo φυσικοθεραπευτή.
Τέλος, στην οξεία φάση του τραυματισμού και σε συνδυασμό με τις παραπάνω θεραπευτικές προσεγγίσεις, προτείνεται η χρήση πάγου. Μετά το πέρας της οξείας φάσης, ο ασθενής μπορεί να χρησιμοποιεί στο τέλος της συνεδρίας ζεστά επιθέματα αν και εφόσον το θεωρεί αναγκαίο ο θεράπον φυσικοθεραπευτής του.
Ένα άλλο φυσικοθεραπευτικό μέσο που θα βοηθήσει τον ασθενή με αιμάτωμα να ανακουφιστεί από τα συμπτώματά του, είναι η υδροθεραπεία που περιλαμβάνει ασκήσεις με λάστιχο, περπάτημα καθώς και αποιδηματικές τεχνικές που μπορούν να γίνουν από τον φυσικοθεραπευτή μέσα σε θεραπευτική πισίνα. Επίσης θα ζητηθεί από τον ασθενή η εκπόνηση ασκήσεων αντλίας σε δίνες νερού (δινόλουτρο) οι οποίες θα προάγουν την μείωση του οιδήματος στη πάσχουσα περιοχή.
